حدیث در لغت به معنی كلام، خبر و جدید است. در صحاح اللغه، لسان العرب و نهایه، حدیث ضد قدیم معنی شده است و مصباح المنیر حدیث را به آنچه نقل كنند تفسیر كرده است.
می توان نتیجه گرفت كه چون هر خبر و سخنی، حاكی از مطلب تازه و جدیدی است آن را حدیث نامیده اند و از این رو احكامی كه از ناحیه شخص پبغمبر انتشار یافته حدیث نام گذاری شده و در مقابل قرآن، كه به عقیدة بیشتر اهل سنت كلام قدیم است، قرار گرفته است؛ بنابراین حدیث نوع خاصی از خبر است كه به اعتبار مفادش، تازه و جدید است. از حدیث به سنت، اثر و روایت نیز تعبیر شده است.
سنت در لغت به معنی طریقه، سیره، جدید و صورت (الوجه) آمده است و در شرع به آنچه امر یا نهی شده و یا مستحب شمرده شده است، اطلاق می گردد. سنت گاهی در مقابل كتاب (قرآن) استعمال می شود و مراد از آن- چنان كه گفتیم- همان حدیث (قول وفعل وتقریر پیغمبر) است ولذا بخشی از مجموعه های حدیث را ‹‹سنن›› نام گذارده اند؛ چون در آنها اقوال و افعال پیغمبر ذكر شده است؛ مانند سنن ترمذی و سنن بیهقی. گاهی سنت در فقه به كار می رود، كه بیشتر مراد از آن مستحب در مقابل واجب است و احیاناً در مقابل بدعت نیز به كار رفت است؛ مانند طلاق سنّی و بدعی.