فرمت فایل : ورد
قسمتی از محتوی فایل
تعداد صفحات : 26 صفحه
موانع توسعه آموزش و پرورش در کشور های جهان سوم چكیده توسعه، فرایندی چند بعدی و به معنای فراهم شدن زمینه‌های لازم برای ظهور ظرفیت‌ها و قابلیتها برای نیل به پیشرفت و افزایش تواناییهای كمی‌و كیفی جامعه تلقی می‌‌شود.
برای آن سه ركن اساسی متصور شده است از‌این رو اصولی چند را برای هدایت آن منظور كرده‌اند در فرایند توسعه نهادهای بسیاری دخیلند، یكی از نهادهای اساسی آموزش و پرورش است.
این نهاد به طور مستقیم برفرایند توسعه اجتماعی ـ انسانی تأثیر می‌گذارد.
در‌این مقاله ابتدا به معرفی موانع اساسی توسعه‌ی پایدار، در قالب دو بخش موانع راهبردی و موانع كاركردی پرداخته شد.
در بخش موانع راهبردی به مواردی از قبیل : فقدان نظریه و دكترین مشخص و مناسب در حوزه‌ی برنامه‌ی درسی براساس مبانی علمی‌و تخصصی، متمركز بودن و انعطاف‌ناپذیر بودن نظام برنامه‌ی درسی، انطباق یافتن ناقص ساختار و فعالیتهای عمده در فراگرد آموزش یا فرایند پژوهش و عدم اولویت‌گذاری پژوهش در دل آموزش، صنعت محوری در آموزش به جای اطلاعات ـ محوری، فشارهای ناشی از همراهی با فرایند جهانی شدن، مواجهه با نظریه‌های جدید مربوط به فلسفه‌ی پست مدرنیزم نظیر نظریه سازندگی یادگیری، عدم جامعیت برنامه‌ها در آموزش مهارتهای مورد نیاز، عدم تأكید بر روش‌شناسی علمی، ضعف و ناتوانی و‌ایجادنگرش منفی نسبت به علوم پایه، قشری‌گری، عدم‌ایجاد تغییرات سازمانی، احساسی و هیجانی عمل كردن جامعه، صنعت و نارسائی آموزش زبان‌انگلیسی اشاره شده است.
در بخش موانع كاركردی به مواردی از قبیل: نظام برنامه‌ی درسی موضوع مدار پاسخ‌محور، آموزش سنتی، محدودیت در استفاده از فن‌آوری اطلاعات، فقدان جامعیت یادگیری، تأكید افراطی بر امتحانات و ارزشیابی‌های نتیجه مدار و تراكمی، ناكارآمدی واحدهای درسی، فقدان اهتمام لازم در رابطه با خواندن و مطالعه كردن، تأخر فرهنگی در برخی از كتابهای درسی، استبدادزدگی در ارتباط بین معلم و شاگرد پرداخته شد.
و بالاخره، در پایان به ارائه توصیه‌های راهبردی در چند محور اشاره شده است.
مقدمه دو مفهوم از تربیت: از لغت تربیت در معنای علمی آن دو مفهوم می توان استخراج کرد: الف) آموزش: عبارت است از القاء مفاهیم و معانی به فردی دیگر از طریق بیان، تصویر، ایماء و اشاره، استدلال، مقایسه، استنتاج یا تلقین آن از طریق مطالعه، عبرت آموزی، تأمل، تعقل و تدبیر.
معمولاً آموزش ها از سوی معلمی فعال و گاهی هم منفعل صورت می گیرد.
انسان خود می تواند معلم خود باشد و پدیده ها و جریانات می توانند برای ما آموزنده و جهان با همه عظمت برای ما همانند مدرسه ای باشد؛ البته ما می دانیم که تعلیم معنی تربیت را نمی دهد؛ بلکه بخشی از تربیت است.
روش آن متکی به تجربه و تعقل است و در آن انتقال میراث فرهنگی، ارزیابی و نقد و پربار کردن و افزودن آن مطرح است.
ب) پرورش: هدایت و اداره جریان ارتقایی و تکاملی انسان در مراقبت فعال از حیات در حال رشد است و دامنه آن هم ابعاد وجودی انسان را شامل می شود.
این امر توسط مربی است که می تواند والدین و معلم و رهبران اجتماع را شامل گردد، یا فردی که در این زمینه خاص آگاهی و نظر دارد.
کار پرورش به صورت سازندگی یا بازسازی است: انجام و ادامه یک امر براساس پی ری